1 خداوند را ستایش کنید. خوشا به حال کسی که از خداوند می ترسد و از اوامر او بسیار لذت می برد.

2 نسل او بر زمین نیرومند خواهد بود و نسل راستگویان برکت خواهند یافت.

3 مال و ثروت در خانه او خواهد بود و عدالت او تا ابدالاباد است.

4 روشنایی در تاریکی برای راست قائلان برمی‌خیزد: او بخشنده و سرشار از شفقت و عادل است.

5 انسان نیکوکار احسان می کند و قرض می دهد و با احتیاط کار خود را هدایت می کند.

9 پراکنده کرده، به فقرا بخشیده است. عدالت او جاودانه است. شاخ او با افتخار بلند خواهد شد.

1 . زبور 49: 1-4، 6-11، 16-18

1 ای مردم این را بشنوید. ای همه ساکنان جهان گوش فرا دهید:

2 هر دو پست و بالا، غنی و فقیر، با هم.

3 دهان من از حکمت سخن خواهد گفت. و مراقبه قلب من از درک است.

4 گوش خود را به مَثَلی متمایل خواهم کرد: سخن تاریک خود را بر چنگ باز خواهم کرد.

6 آنها که به مال خود اعتماد می کنند و به فراوانی ثروت خود می بالند.

7 هیچ یک از آنها به هیچ وجه نمی تواند برادر خود را فدیه دهد و به خدا فدیه نمی دهد

8 او: (زیرا فدیه روح آنها گرانبها است و برای همیشه متوقف می شود:) که او

9 باید تا ابد زنده بماند و فساد را نبیند.

10 زیرا می بیند که دانایان می میرند و احمق و آدم بی خرد نیز هلاک می شوند و ثروت خود را به دیگران واگذار می کنند.

11 فکر باطنی آنها این است که خانه هایشان تا ابد باقی خواهد ماند و خانه هایشان برای همه نسل ها. آنها سرزمین های خود را به نام خود می نامند.

16 وقتی کسی ثروتمند می شود و جلال خانه اش زیاد می شود نترس. برای

17 وقتی بمیرد، چیزی با خود نخواهد برد و جلال او پس از او نازل نخواهد شد.

18 اگر چه تا زمانی که زنده بود، روح خود را برکت داد، و مردم تو را ستایش خواهند کرد، هنگامی که به خود نیکی کنی.

1. Psalm 49 : 1-4, 6-11, 16-18

1     Hear this, all ye people; give ear, all ye inhabitants of the world:

2     Both low and high, rich and poor, together.

3     My mouth shall speak of wisdom; and the meditation of my heart shall be of understanding.

4     I will incline mine ear to a parable: I will open my dark saying upon the harp.

6     They that trust in their wealth, and boast themselves in the multitude of their riches;

7     None of them can by any means redeem his brother, nor give to God a ransom for him:

8     (For the redemption of their soul is precious, and it ceaseth for ever:)

9     That he should still live for ever, and not see corruption.

10     For he seeth that wise men die, likewise the fool and the brutish person perish, and leave their wealth to others.

11     Their inward thought is, that their houses shall continue for ever, and their dwelling places to all generations; they call their lands after their own names.

16     Be not thou afraid when one is made rich, when the glory of his house is increased;

17     For when he dieth he shall carry nothing away: his glory shall not descend after him.

18     Though while he lived he blessed his soul: and men will praise thee, when thou doest well to thyself.

2 . لوقا 7: 6 (عیسی) (به.)

6 عیسی با آنها رفت.

3 . لوقا 12: 13-21

13 ... یکی از اعضای گروه به او گفت: "استاد، با برادرم صحبت کن که او ارث را با من تقسیم کند."

14 و به او گفت: ای ای مرد، چه کسی مرا بر تو قاضی یا جداکننده قرار داد؟

15 و او به آنها گفت: مواظب باشید و از طمع برحذر باشید، زیرا زندگی انسان به فراوانی چیزهایی که در اختیار دارد نیست.

16 و برای ایشان مَثَلی زد و گفت: زمین مردی ثروتمند به وفور بیرون آورد.

17 و در درون خود فکر کرد و گفت: چه کنم، زیرا جایی برای دادن میوه ندارم؟

18 و او گفت: من چنین خواهم کرد: انبارهای خود را خراب خواهم کرد و بزرگتر خواهم ساخت. و همه ثمرات و اموال خود را در آنجا عطا خواهم کرد.

19 و به جان خود خواهم گفت ای جان، تو اموال زیادی برای سالیان دراز داری. آسوده باش، بخور، بیاشام و شاد باش.

20 اما خدا به او گفت: ای احمق، این شب از تو خواسته می شود. پس آن چیزهایی که تو فراهم کرده ای کیست؟

21 کسی که برای خود گنج جمع می کند و نزد خدا ثروتمند نیست نیز چنین است.

4 . اعمال 20: 1 (پولوس)، 32-35

1 پولس شاگردان را نزد خود خواند و آنها را در آغوش گرفت و رفت تا به مقدونیه برود.

32 و اکنون ای برادران، شما را به خدا و کلام فیض او می سپارم که می تواند شما را بنا کند و در میان همه مقدسات به شما میراث دهد.

33 من طمع به نقره یا طلا یا لباس هیچ کس نداشتم.

34 آری، شما خودتان می دانید که این دست ها به نیازهای من و کسانی که با من بودند خدمت کرده اند.

35 من همه چیز را به شما نشان دادم که چگونه باید اینقدر تلاش کنید که از ضعیفان حمایت کنید و سخنان عیسی خداوند را به خاطر بسپارید که چگونه گفت: دادن مبارکتر از گرفتن است.

5 . 1 تیموتی 6: 17-19

17 از کسانی که در این جهان ثروتمند هستند بخواهید که نه فکرشان بزرگ باشد و نه به ثروت های نامعلوم اعتماد کنند ، بلکه به خدای زنده ای که همه چیز را به ما می دهد تا از آن لذت ببریم ، اطمینان حاصل کنند.

18 این که آنها کارهای نیک انجام دهند ، که در کارهای خوب غنی باشند ، آماده توزیع باشند ، مایل به برقراری ارتباط باشند.

19 برای خود یک پایه خوب در برابر زمان آینده آماده کرده اند تا بتوانند زندگی جاودانه را در دست بگیرند.

6 . اعمال 5: 1 (یک مرد) - 11

1 ... مردی به نام حنانیا با همسرش سافیرا ملکی را فروختند.

2 و بخشی از قیمت را که همسرش نیز از آن آگاه بود، پس گرفت و مقداری را آورد و به پای رسولان گذاشت.

3 اما پطرس گفت: حنانیا، چرا شیطان قلب تو را پر کرده است که به روح القدس دروغ بگویی و بخشی از قیمت زمین را نگه داری؟

4 تا زمانی که باقی ماند، آیا مال تو نبود؟ و آیا پس از فروختن آن در اختیار تو نبود؟ چرا این چیز را در دل خود تصور کردی؟ تو به مردم دروغ نگفتی، بلکه به خدا.

5 و حنانیا با شنیدن این سخنان به زمین افتاد و روح را تسلیم کرد و ترس شدیدی بر همه کسانی که این سخنان را شنیدند، رسید.

6 و جوانان برخاستند، او را زخمی کردند و بیرون بردند و دفن کردند.

7 و حدود سه ساعت بعد بود که همسرش بی‌آنکه بداند چه کار شده است، وارد شد.

8 پطرس به او پاسخ داد: به من بگو که آیا زمین را به این قیمت فروختی؟ و او گفت: بله، برای این همه.

9 آنگاه پطرس به او گفت: چطور با هم توافق کردید که روح خداوند را امتحان کنید؟ اینک پاهای آنانی که شوهرت را دفن کرده اند بر در است و تو را بیرون خواهند برد.

10 آنگاه بلافاصله پیش پای او افتاد و روح را تسلیم کرد و مردان جوان وارد شدند و او را مرده یافتند و او را بیرون آوردند و نزد شوهرش دفن کردند.

11 و ترس شدیدی بر تمام کلیسا و کسانی که این چیزها را شنیده بودند فرا گرفت.

7 . 1 یوحنا 2: 15-17

15 نه دنیا را دوست داشته باشید و نه چیزهایی را که در دنیاست. اگر کسی دنیا را دوست دارد، محبت پدر در او نیست.

16 زیرا هر آنچه در جهان است، شهوت جسم و شهوت چشم و غرور زندگی از پدر نیست، بلکه از جهان است.

17 و دنیا و شهوت آن می گذرد، اما هر که اراده خدا را انجام دهد تا ابد می ماند.

1 . 275: 1 (جوهر) - 9

ماده حیاتی برای از دست دادن ندارد و روح هرگز نمی میرد. مشارکت ذهن با ماده، ذهن همه‌جانبه و قادر مطلق را نادیده می‌گیرد. این نشان می دهد که ماده از خدا و روح سرچشمه نگرفته و ابدی نیست. بنابراین ماده نه جوهری است، نه زنده است و نه هوشمند. نقطه شروع علم الهی این است که خدا، روح، همه چیز است، و هیچ قدرت و عقل دیگری وجود ندارد، - که خدا عشق است، و بنابراین او اصل الهی است.

2 . 458: 32-8

مسیحیت باعث می شود که انسان به طور طبیعی از ماده به روح تبدیل شود، همانطور که گل از تاریکی به روشنایی تبدیل می شود. سپس انسان چیزهایی را تصاحب می کند که "چشم ندیده و گوش نشنیده است". پولس و یوحنا این نگرانی آشکار داشتند که، همانطور که انسان فانی جز با فداکاری به هیچ افتخاری دنیوی نمی رسد، بنابراین باید با ترک تمام دنیاپرستی به ثروت های آسمانی دست یابد. در این صورت او هیچ سنخیتی با عواطف، انگیزه ها و اهداف دنیادار نخواهد داشت.

3 . 241: 31-8

"از سوراخ سوزن رد شدن شتر آسانتر است" تا اینکه باورهای گناه آلود وارد ملکوت بهشت، هماهنگی ابدی شود. فانیان از طریق توبه، تعمید معنوی و تجدید حیات، باورهای مادی و فردیت کاذب خود را کنار می گذارند. این فقط زمان است که "همه مرا [خدا] را از کوچکترینشان تا بزرگ‌ترینشان را بشناسند." انکار ادعای ماده گامی بزرگ به سوی شادی های روح، به سوی آزادی انسان و پیروزی نهایی بر بدن است.

4 . 273: 1-9

ماده و ادعاهای آن مبنی بر گناه، بیماری و مرگ بر خلاف خداوند است و نمی تواند از او سرچشمه بگیرد. هیچ حقیقت مادی وجود ندارد. حواس جسمانی نمی توانند هیچ شناختی از خدا و حقیقت معنوی نداشته باشند. اعتقاد بشری به دنبال اختراعات بسیاری بوده است، اما هیچ یک از آنها نمی تواند مشکل وجود را بدون اصل الهی علم الهی حل کند. استنباط از فرضیه های مادی علمی نیست. آنها با علم واقعی تفاوت دارند زیرا مبتنی بر قانون الهی نیستند.

5 . 120: 7-14

علم شهادت نادرست حواس فیزیکی را وارونه می کند و با این معکوس کردن، فانی ها به حقایق اساسی هستی می رسند. آنگاه ناگزیر این سؤال پیش می آید که: اگر انسان حواس مادی به سلامت او دلالت کند، آیا بیمار است؟ نه! زیرا ماده هیچ شرطی برای انسان ندارد. و اگر حواس بگوید بیمار است خوب است؟ بله، او در علم خوب است که در آن سلامتی طبیعی و بیماری غیرطبیعی است.

6 . 124: 25-31

روح حیات، جوهر و تداوم همه چیز است. ما روی نیروها قدم می زنیم. آنها را کنار بگذارید، و خلقت باید فرو بریزد. دانش بشری آنها را نیروهای ماده می نامد; اما علم الهی اعلام می کند که آنها کاملاً به ذهن الهی تعلق دارند و در ذات این ذهن هستند و بنابراین آنها را به خانه و طبقه بندی واقعی خود باز می گرداند.

7 . 301: 17-29

از آنجایی که خدا جوهر است و انسان تصویر و تشبیه الهی است، انسان باید آرزو کند و در واقع فقط جوهر خیر دارد، جوهر روح، نه ماده. این اعتقاد که انسان جوهر یا ذهن دیگری دارد، معنوی نیست و حکم اول را می شکند، تو باید یک خدا، یک عقل داشته باشی. انسان فانی به نظر خود جوهر مادی است، در حالی که انسان "تصویر" (ایده) است. هذیان، گناه، بیماری و مرگ برخاسته از شهادت نادرست حس مادی است که از منظر فرضی خارج از فاصله کانونی روح نامتناهی، تصویری وارونه از ذهن و جوهر با همه چیز وارونه ارائه می دهد.

8 . 199: 32-7

وقتی هومر از خدایان یونانی آواز می خواند، المپ تاریک بود، اما از طریق شعر او، خدایان در باور یک ملت زنده شدند. عبادت بت پرست با عضلانی آغاز شد، اما قانون سینا اندیشه را به آواز داوود برد. موسی قومی را به سوی پرستش خدا در روح به جای ماده سوق داد و ظرفیت های عظیم بشری را که توسط ذهن جاودانه اعطا شده است را به تصویر کشید.

9 . 262: 17-26

ایوب گفت: "از شنیدن گوش از تو شنیده‌ام، اما اکنون چشم من تو را می‌بیند". فانی ها زمانی افکار ایوب را تکرار خواهند کرد که درد و لذت مفروض ماده از غلبه بردارند. آنها سپس تخمین نادرست زندگی و شادی، شادی و غم را کنار می گذارند و به سعادت عشق ورزیدن بی خود، صبورانه کار کردن و غلبه بر هر چیزی که شبیه خدا نیست دست می یابند. با شروع از یک نقطه بالاتر، شخص به طور خود به خود بالا می رود، حتی اگر نور بدون تلاش، نور ساطع می کند. زیرا "هرجا گنج توست، دل تو نیز آنجا خواهد بود."

10 . 61: 4-11

خیر در محبت های انسانی باید بر شرارت و معنویت بر حیوان برتری داشته باشد وگرنه سعادت هرگز حاصل نمی شود. دستیابی به این وضعیت آسمانی، فرزندان ما را بهبود می بخشد، جرم و جنایت را کاهش می دهد، و اهداف بالاتری را به جاه طلبی می دهد. باید هر وادی گناه را بالا برد و هر کوه خودخواهی را پایین آورد تا شاهراه خدای ما در علم آماده شود.

11 . 205: 7-13، 32-3

خطای اعتقاد به اینکه در ماده حیات وجود دارد و گناه، بیماری و مرگ مخلوقات خداوند هستند، چه زمانی آشکار می شود؟ کی فهمیده می شود که ماده نه هوش و حیات و نه احساس دارد و باور مخالف منشأ همه رنج هاست؟ خداوند همه را از طریق ذهن آفرید و همه را کامل و جاودانه کرد.

وقتی رابطه خود را با الوهیت کاملاً درک کنیم، نمی‌توانیم ذهن دیگری جز او داشته باشیم، هیچ عشق، حکمت یا حقیقت دیگری، هیچ حس دیگری از زندگی، و هیچ آگاهی از وجود ماده یا خطا نداریم.